حبیب محبیان با نام هنری( حبیب ) که اصالتی آذری داشت در مهر ماه سال ۱۳۳۱ در تهران دیده به جهان گشود . در روزهای پر شکوه موسیقی‌ پاپ ایرانی، درست در سال‌های منتهی به انقلاب ۱۳۵۷، حبیب محبیان در ۲۵ سالگی با انتشار همان اولین آلبومش توانست توجه‌ها را به خودش جلب کند. به چشم آمدن در کنار ستاره‌های پر تعداد و درخشان آسمان موسیقی‌ پاپ ایرانی برای یک جوان تازه کار تنها در یک صورت محتمل بود: «ارایه اثری بسیار برجسته و البته خاص» اولین آلبوم حبیب محبیان، منتشر شده در سال ۱۳۵۶ خورشیدی، از همین جنس بود!! مجموعه‌ای استودیوی که خیلی‌ها آنرا از ماندگارهای موسیقی دهه ۵۰ می‌‌شمارند. آلبومی به اسم 'مرد تنهای شب'.

بر خلاف سنت رایج عرصه موسیقی روز و فراگیر در ایران آن زمان و متفاوت با اغلب چهره‌های ‌پرآوازه این عرصه، حبیب تنها خواننده سروده‌ها و ساخته‌های دیگران نبود. در نخستین آلبومش او ارایه گر ۱۰ قطعه بود که ترانه‌های آن بیشتر سروده‌هایی از حبیب بودند و همگی به آهنگسازی و تهیه کننده‌گی خودش بود.

برخی از ترانه‌های این اثر بیانی بود از احساسات عمیق و شخصی‌ خود هنرمند و برخی هم بیانی بودند از وضعیت اجتماعی و سیاسی در حال گذار آن روزگار در ایران. قطعات ماندگار آلبوم مرد تنهای شب، از جمله قطعه آغازین که نام اثر برگرفته از آن است به علاوه قطعات 'شهلا' و 'مادر' ، آشکارا از درد‌ها و رنج‌های روحی‌ خود حبیب حکایت دارند و همان‌جور که بارها گفته شده است خصوصا دو تای آخر تحت تاثیر درگذشت نابهنگام همسر اولش، شادی، و از دنیا رفتن همزمان مادرش اجرا شده‌اند.

قطعات ماندگار آلبوم مرد تنهای شب آشکارا از رنج‎های روحی خود حبیب حکایت دارنداز طرف دیگر ترانه‌های قطعه‌هایی چون 'یاران من' و 'قصه روز سیاه'، ترانه‌هایی‌اند از جنس ترانه‌های اعتراضی که به وضوح راوی در آن به وضع موجود گله‌مند است و با توجه به شرایط ایران به زعم برخی حال و هوایی انقلابی‌ دارند.

اما فراتر از کلام،...